Harry zamówienie

Kocham cię... Nie, to takie tandetne...
Ja.. Od dawna chciałem ci to powiedzieć, ale nie wiedziałem jak...
Nie, to też oczywiście do niczego. I jak ja mam jej to powiedzieć?!

-Harry, Harry!- usłyszałem gdzieś w pobliżu wrzask mamy. Rozglądnąłem się. Stoi nade mną i patrzy przenikliwie.
-Tak mamo?
-Pytam cię o coś synku, ale ty jesteś jakiś nieobecny.
-Przepraszam, zamyśliłem się.
-Czyżby znowu Julka siedziała ci w głowie?- usiadła nadal patrząc na mnie.
-Uhm. Ciągle w niej jest.
-Kochasz ją?
-Tak. Mamo, przecież wiesz...
-Dobrze. Jeśli tak bardzo ci na niej zależy, to po prostu jej to powiedz.
-To chyba nie jest proste...
-Czemu?
-Pół roku temu, jeszcze zanim zaczęła mi się podobać, skrzywdziłem ją.
-W jaki sposób?
-Zwyzywałem. Od najgorszych.
-Harry przecież...
-Tak mamo. Wiem, że powinienem zachowywać się jak na mój wiek przystało...
-Synu, chciałam ci powiedzieć, że od nienawiści do miłości jest tylko mały krok. Ty ten krok już zrobiłeś. Teraz musisz pomóc jej, by znalazła do ciebie drogę- poklepała mnie po ręce.
-Tak myślisz?
-Ja to wiem. A teraz szybko kończ obiad i do siebie.
-Dobrze.

Zrobiłem jakieś zadane, nawet za bardzo się nie przejmowałem co piszę i gdzie. W mojej głowie była tylko Jula.
Ona jest...
Boże, spełnieniem moich snów, marzeń!
Ale popełniłem taki błąd...
 Postanowiłem w końcu coś ze sobą zrobić. Wybrałem numer, o który nawet bym się nie posądził, że mam go w telefonie.
-Kwiaciarnia Rose. W czym mogę pomóc?- usłyszałem głos kobiety.
-Dzien dobry. Chciałbym zamówić róże.
-Dobrze. Ile sztuk?
-Ale ma pani w magazynie?- a co? Zaszaleję.
-Momencik... Na ten moment sto dwadzieścia sztuk.
-Dobrze. Niech będzie te sto.
-Odbór osobisty czy dostawa do domu?
-Yyy... Dostawa do domu...
-Czy to wszystko?
-Momencik. Czy była by taka możliwość, żeby dołączyć liścik do tych róż?- zapytałem niepewnie.
-Ależ oczywiście! Co ma być napisane?
-"Jeśli chcesz poznać nadawcę, przyjdź na polanę, którą zawsze odwiedzasz, jutro o 19, zawsze gdy jesteś smutna..."- wyrecytowałem.
-Dobrze. Zapisałam.  Czy to wszystko?
-Tak tak.
-Dobrze, jutro koło południa kwiaty zostaną dostrczone pod adres który pan podał.
-Dobrze, dowidzenia.
-Dowidzenia.

Odetchnąłem i odłożyłem telefon na stolii. Uda się?
Musi.

Sam w sobotę zebrałem się w sobie i przed 19 byłem na polance.
Boję się jak cholera. Co jeśli mnie zwyzywa i odejdzie? Nie wiem co wtedy zrobię...
Sprawdziłem w telefonie godzinę. Dokładnie wybiła godzina 19:00. W ręku trzymałem jedną różę.
W oddali zobaczyłem idącą w moim kierunku drobną postać. Wstrzymałem oddech, bo wiem, że to ona. Julia. Serce zaczęło mi bić jak szalone, conajmniej jakbym maraton przebiegł.
Podeszła jakoś metr ode mnie. W tym miejscu jest tylko jedna lampa i mogę przysiądz, iż ona wie kim jestem. A raczej kim jest nadawca kwiatów.
-Harry?- nie wiem czy kiedykolwiek była bardziej zdziwiona niż teraz.
-To ja.
-To niby ty wysłałeś mi te róże?- zapytała sarkastycznie.
-Tak... Bo chciałem... Chciałem cię przeprosić i...
-I?
-I powiedzieć, że... Że jestem w tobie zakochany- spóściłem głowę w dół. Nie potrafiłem patrzeć na nią, mimo, iż bardzo chciałem. Dziewczyna nie odzywała się przez krótką chwilę. Po czym podeszła i powiedziała:
-Ty mnie kochasz? Za co? Za to, że jestem brzydka i chuda jak patyk?!
Wiem, że łzy lecą jej po policzkach. A najgorsze jest to, że to co powiedziała to moje słowa...
-Ja...
-Nic nie mów Harry. Nigdy więcej nic do mnie nie mów.
Odwróciła się i zaczęła iść w stronę od której przyszła, ale zdąrzyłem wyłapać jeszcze  "...mimo iż ja też".
Szybko do niej podszedłem i łapiąc za przedramię, przyciągnąłem do siebie.
-Kocham cię Julia i to ci wtedy powiedziałem jest teraz mało ważne- nie czekając na to co powie, po prostu ją pocałowałem. Najpierw dość mocno, bi się wyrywała, ale potem przestała i zaczęła oddawać pocałunek, który stał się delikatny.  Położyła dłonie na moje poliki a ja poczułem się jak w niebie czując jej delikatne dłonie.
Odsunąłem się od niej i przyłożyłem swoje czoło.
-Przepraszam... Przepraszam za wtedy.
-Czemu tak powiedziałeś? To bolało...
-Byłem zazdrosny. Chciałem cię poznać, ale się bałem...
-Jestem aż taka straszna?
-Jesteś aż tak piękna- powiedziałem. -Nie wiem jak mam cię jeszcze przepraszać... Proszę- wręczyłem jej różę.
-Dziękuję. Ale nie myśl sobie, że ci wybaczyłam- przyjęła ją i uśmiechęła się.
-Będę się starał. Co mam zrobić, by być blizej wybaczenia mi?
-Pocałuj mnie- spełniłem jej proźbę. -No jesteś blisko...- znowu ją pocalowałem. -No nawet całkiem blisko...- i jeszcze raz. Tak delikatnie i czule.
-A teraz?- zapytałem.
-Teraz już całkiem- z trudem łapaliśmy oddech.
-Czyli jest już dobrze?
-Tak- przytuliłem ją.
-Kocham cię. Naprawdę cię kocham.
-Ja...
-Wiem, że to za szybko, ale nie dałbym rady dłużej tego trzymać w sobie.
-Oh zamknij się i pocałuj mnie w końcu- przyciągnęła mnie do  siebie po pocałowała. O Boże, ma takie słodkie usta...
-To znaczy, że...
-Ja też  cię kocham Harry, od bardzo dawna.
Odetchnąłem z uśmiechem ulgi.
-A więc, czy zostaniesz moją dziewczyną?- popatrzyłem w jej oczka.
-Tak Harry, zostanę.
Znowu się pocałowaliśmy. To uczucie ulgi... Nie do opisania.
Przytulaliśmy się jeszcze jakiś czas na tej polance a potem w swoich objęciach, wróciliśmy do swoich domów grubo po północy.



****
A więc jest!
Prosz, imagin zamówiony przez Julcię. Proszę kochana, mam nadzieję, że choć trochę ci się podoba!