Rozdział 40

Po śniadaniu spędziliśmy jakiś czas z dziewczynami, oczywiście bez Lottie, w salonie. Jakiś czas? Prawie cały dzień! Na zegarze jest już 15! Małe dzieci mnie pochłaniają...
-To co, może zrobienia do jedzenia? - zapytała Joannah i popatrzyła po nas. 
-Nas nie będzie. Zaraz wychodzimy - powiedział Louis i spojrzał na mnie z dziwnym uśmiechem. 
-Aha, no dobrze, że powiedziałeś. 
Chłopak pociągnął mnie za dłoń na korytarz. 
-Ubieraj się. 
-Gdzie idziemy? - zapytałam, gdy byłam już ubrana.
-Zobaczysz.
Wyciągnął mnie z domu. Po jakimś czasie zapytałam:
-Powiedz mi gdzie idziemy - poprosiłam, gdy minemęliśmy budynki i powitała nas pusta przestrzeń. Powoli to zamierzchało. 
-Nie.  Jesteśmy już niedaleko - ściągnął moją dłoń i przesunął bliżej siebie. 
Przeszliśmy jeszcze chwilę i zatrzymaliśmy się takiej jakby bramy ze zarośniętych ze sobą drzew. Gałęzie piłę się wysoko i mimo ciemności, które nas ogarniały, widziałam je bardzo dokładnie. 
-To jeszcze nie tu- weszliśmy głębiej, 'przez bramę' i znaleźliśmy się w... Cudnym miejscu. 
Była to, oświetlona przez dwie lampy duża polana z łaską i strumykiem. A wokół niezliczoną ilość drzew, większych i mniejszych, co za pewne daje cudowny obraz w lato.
Louis zaprowadził mnie do ławki. Nic nie mówiłam. Jestem zbyt oczarowana tym miejscem, by cokolwiek powiedzieć.
-Ślicznie tu, - przerwałam tą niezmąconą ciszę, przerywaną tylko szumem wody. 
-Wiem. To taka moja odskocznią od wszystkiego. Zawsze tu przechodziłem przemyśleć coś. 
-Czemu tu przyszliśmy? - zapytałam i wtuliłam się w niego. 
-Chciałem Ci pokazać to miejsce. Jesteśmy tu tylko my, żadnych paparazzi, ciekawskich oczu ani mojej mamy- przy ostatnich słowach zaśmiał się i potarł moje plecy. 
-Tak, to prawda. Założę się, że w lato jest tu zajebiście. 
-A żebyś wiedziała. Wszystko jest takie zielone i pełne życia... Przyjedziemy tu we wakacje, sama się przekonasz- cmoknął mnie w czoło. Uśmiechnełam się na te słowa. Oparłam głowę o jego bark i westchnęłam. Mogłabym tak zostać do końca świata. Niczego więcej nie potrzebuję. 

-Wracamy- zarządził, gdy spędziliśmy tu jakiś czas śmiejąc się  i rozmawiając na przeróżne tematy. 
-Okej.
-Ale najpierw zajrzymy w jeszcze jedno miejsce. 
Czasem za nim nie nadążam. 
-W jakie miejsce? 
-Zobaczysz. Teraz, nie będzie za dużo widać, ale chcę, żebyś ze mną tam poszła. Okej?
-Z tobą wszędzie- powiedziałam. Przytulił mnie do siebie i szliśmy tą drogą którą szliśmy na polanę.
Przy drodze która prowadziła do domu Lou, chłopak skręcił w lewo, jak się po chwili okazało znajdowaliśmy się w parku. Sporo ławek, drzew wokoło...
Nie wiedziałam, gdzie idziemy, ale ufam Lou.
-Loui, daleko jeszcze?
-Nie, już niedaleko - powiedział radośnie. - Zamknij oczy, proszę - poprosił a ja z rosnącą ciekawością zamknęłam oczy. Co on znowu planuje?! - A teraz idziemy, cały czas prosto.
Po kilkunastu krokach kazał się zatrzymać.
-Dobrze, teraz możesz powoli otworzyć oczy- polecił.
Tak też zrobiłam i przez moment oślepił mnie jasny blask. Gdy po chwili oczy przyzwyczaily się do jasności, ujrzałam coś co chwyciło mnie za serduszko.

Piękne.
Takie słowo pojawiło się w mojej głowie.
-Louis... - zaparło mi dech.
-To dla ciebie- objął mnie w talii i oparł twarz o mój bark. I jestem pewna, że się uśmiecha.
-To jest śliczne! - odwróciłam się tak że byliśmy twarzą w twarz. - Dziękuję - wtulilam się w niego.
-Podoba Ci się?
-Cudowne- podniosłam wzrok na niego i uśmiechnęłam się.
-Cieszę się.
Przybliżył się do mnie troszkę i złączył nasze usta w lekkim pocałunku.
-A teraz jeszcze jeden punkt dzisiejszego wieczoru- oznajmił i poprowadził mnie wokół dzieła, za którym zobaczyłam koc a na nim kosz piknikowy.
-Zapraszam.

I tak oto spędziłam najcudowniejszy wieczór z najcudowniejszym chłopakiem chodzącym po tej ziemi.
-Jak Ci się podobał dzisiejszy wieczór? - zapytał, gdy wracaliśmy do domu.
-Najlepszy wieczór w moim życiu - powiedziałam z uśmiechem przytulona do niego.
-Cieszę się. Mógłbym tak codziennie.
-Ja też.
Po kilku minutach dotarliśmy do domu. Światła pogaszone, cisza w domu. Już tak późno?!
-Louis, która godzina?
-Poczekaj... - zajrzał do kuchni i po zapaleniu światła, powiedział :- 1.42.
-Co? - zaśmiałam się zdziwiona. No nie wierzę. Tak, długo tam byliśmy?!
-Najwyraźniej.
-Ale było warto.
-Tak.
Szybko, ale i cicho, weszliśmy na piętro.Ni dobra, nie zbyt cicho, bo z Louisem to nie taka łatwa sprawa wejść cicho do pokoju.
Gdy już już mieliśmy wchodzić do pokoju, gdy nagle usłyszeliśmy głos.
-Louis... Chciałabym z wami porozmawiać - Lottie zapaliła światło przy drzwiach do pokoju Lou.



*******
No, proszę. W tym tygodniu, wyrobiłam się wcześniej z rozdziałem!
I jestem z tego powodu dumna!
Jej, to już 40 rozdział! 
Wyszło romantycznie jak na moje oko :)



             CZYTASZ = KOMENTUJESZ!! 
(a przy okazji dajesz mi wielkiego kopa do pisania)