Rozdział 54.

*** Oczami Louisa ***

Roy wytargał Ewę z domu, zanim cokolwiek do mnie dotarło.
-Co... Co to było?!- patrzyłem na Paula, nie wierząc w to co robi.
-Ratuję ci życie chłopcze. Ona cię ograniczała. Gdzie podział się ten zwariowany chłopak, którego prawie codzinnie musiałem holować pijanego do domu?
-Ona mnie zmieniła na lepsze. Chcę się w końcu ustatkować przy...
-Przy boku Diany, masz rację. Dlatego musiałem pozbyć się przeszkody. Michael, zaprowadź Louisa do specjalnego pokoju. Zaraz do niego przyjdę.
Po chwili poczułem silne dłonie ochroniarza na moich barkach i zaraz zostałem prowadzony w wzdłuż korytarza, na sam jego koniec. Otworzył drzwi i wepchnął mnie do środka, po czym przekręcił klucz w zamku.
Co do cholery?!
-Michael, otwieraj te drzwi do cholery!- krzyczałem, lecz nikt nie odpowiedział. Rozejrzałem się za jakimś oknem. Okno było. Tyle tylko, że zakratowane. Izolatka?!
Rozejrzałem się dokładniej. Gabinet. To jego gabinet!
Dopadłem do biurka, popchnięty przez jakąś siłę, w nadziei, że coś znajdę. Na blacie stał zamknięty laptop i mnóstwo papierków związanych z trasą i płytami. Okej. Teraz szafki. O dziwo nie zamknięte na klucz. Otworzyłem jedną z nich. Pod wpływem ruchu, na panele wypadło kilkanaście zdjęć. W szufladzie jest tego pełno! Wyciągnąłem je wszystkie i przejrzałem oględnie. Byłem na nich ja, czasem pojawiała się Ewa. Wszystkie one były robione z ukrycia. Skąd on ma te zdjęcia? Kazał nas śledzić? Schowałem je szybko do kieszeni kurtki. Nic więcej nie znalazłem.
Usłyszałem przekręcanie klucza w zamku, więc szybko podniosłem się i poszedłem do drzwi, gdy stanął w nich Michael.
-Przepraszam, że musiałem pana zamknąć panie Tomlinson. Miałem taki rozkaz. Mogę już pana wypuścić.
Z niedowierzaniem wyszedłem z pokoju. Miał taki rozkaz? Kto mu kazał? Paul? Co on se, w kulki ze mną leci?!
-Co ty odpierdalasz Paul?- wszedłem do salonu i od razu zapytałem go.
-O co ci chodzi?- zapytał jak gdyby nigdy nic.
-Jak to o co? Wyrzucasz moją dziewczynę z domu za nic, mnie siłą  przetrzymujesz w swoim gabinecie! Ja się pytam, co ty odpierdalasz?!
-Po pierwsze, twoja dziewczyna siedzi o tu- wskazał na Dianę siedzącą na fotelu, jak zwykle zapłakaną. -Po drugie, tamta dziewczyna nie ma z tobą nic wspólnego! Ile razy mam ci jeszcze powtarzać, że ona była tylko na zastępstwo?!
-Mogłeś również powiedzieć, żebym się nie zakochiwał, jeśli to tak bardzo ci teraz przeszkadza! -krzyknąłem i tak po prostu wyszedłem z tego domu wariatów.
-Louis, Louis!  Zaczekaj!
Odwróciłem się i zobaczyłem Dianę biegnącą w moją stronę.
-Czego chcesz?!- dziewczyna się skuliła, ale odpowiedziała.
-J... Jedziesz do domu?
-Jadę, bo co?!
-M... Mogę z tobą?
-Rób co chcesz, ja muszę jeszcze coś załatwić- westchnąłem i skierowałem się do auta nie czekając na nią. No popsuła mi plany, ale... Co teraz mi po tym?
Ruszyłem z piskiem opon jak tylko wsiadła.
-Możesz wolniej?
-Nie.
Zatrzymałem się przed domem Ewy. Zostałem tam samochód Zayna. Nic nie mówiąc do Diany, wysiadłem i skierowałem się na jej posesję, w nadziei, że jest w domu. Zobaczyłem Zayna siedzącego na schodach przed domem. Niedobrze...
-Zayn?
-Louis...
-Zayn, gdzie jest Ewa?- zapytałem, bojąc się odpowiedzi.
-Ona... Ona właśnie siedzi w samolocie do Polski. Do dwudziestu minut...- powiedział to tak wyraźnie, że nawet głuchy by usłyszał.
-Ale... Co?!
Nie docierają do mnie wypowiedziane przez niego słowa. Nic do mnie nie dociera.
-Czemu jej nie zatrzymałeś?!
-Nie mogłem. Dostała telefon od Paula, że dostanie bilet i ma lecieć... Stwierdziła, że i tak by pojechała.
Usiadłem obok niego i schowałem twarz w dłoniach.
Boże, dlaczego musisz być tak okrutny?! Dlaczego nie mogę być szczęśliwy? Dlaczego?
-Louis, musimy jechać- do głowy wtargnął słodki głos Diany. -Louis chodź,  reporterzy są.
Spojrzałem na nią. Była ewidentnie przejęta. Tylko nie wiem czym.

**** Trzy dni później ****

Minęły trzy dni. Nie odważyłem się zadzwonić do Ewy. Mam wrażenie, że obwiniałaby mnie, że nic nie zrobiłem. Ma rację.
-Cześć syneczku!- przywitała mnie od progu radośnie mama.
-Hej- odpowiedziałem niemrawo i wszedłem do domu.
-Co się stało kochanie?
-Paul.
-Cześć wielki bracie- w moje ramiona wpadła Lottie a po niej kolejno reszta sióstr.
-No hej wam.
Wszedłem do kuchni, mając nadzieję zastania tam mojego najmłodszego rodzeństwa. Przy stole siedział Daniel.
-Cześć Dan.
-Cześć Loui- przywitał mnie radośnie, ale jego mina zrzedła, gdy zobaczył moją. -Co się stało?
-Nic- oprócz tego, że moje serce powoli umiera, a ja nie mogę nic zrobić. -Gdzie Doris i Ernest?
-U moich rodziców.
-Okej. Idę do siebie.
W progu minąłem się z mamą. Patrzyła na mnie przejęta, nie wiedząc co mi jest. Nawet gdyby wiedziała to co zrobi?
Wszedłem do siebie i zamknąłem drzwi, po czym rzuciłem się na łóżko.
Zadzwonić? Co mi zależy, najwyżej nie odbierze.
Wybrałem numer i przyłożyłem telefon do ucha.
-Halo?- gdy usłyszałem jej głos od tylu dni...miód dla mojego serca.
-Cześć Ewa- powiedziałem słabo. Naprawdę się boję, że będzie na mnie zła za to, że nic nie zrobiłem.
-Hej Lou.
-Czemu nie zadzwoniłaś?- zapytałem.
-Paul mi zabronił. A poza tym powiedział, że ty dla mnie nie istniejesz. I ja dla ciebie też. Mam zniknąć z twojego życia.
-Nie możesz zniknąć. Jesteś częścią mnie i nie pozwolę, żeby mi ciebie zabrał, rozumiesz?
-Louis... Ja chyba dłużej nie dam rady. Zawsze jest coś co, nie pozwala być nam razem. Jak nie Diana, to Paul, albo plotki. To mnie w końcu zniszczy.
-Ewciu, daj mi trochę czasu, kilka dni a myślę, że wszystko w tym czasie się wyjaśni.
-Co ty mówisz?
-Myślę, że to wszystko jest po to by nas rozdzielić. I dowiem się kto za tym stoi.
Powiedziałem tylko to, bo przecież nie powiem jej, kogo podejrzewam, skoro nie mam jeszcze pewności.
-To znaczy?
-Jeszcze nie chcę nic mówić, bo nie jestem pewny, ale mam do ciebie jedną prośbę.
-Jaką?
-Nie zostawiaj mnie samego z tym wszystkim.
-Louis...
-Wrócisz do Londynu?
-Tak. Mam tam pracę przecież. I was.
-Kocham cię.
-Ja ciebie też Louis- odpowiedziała mi i mogę przysiąc, że się uśmiecha w tym momencie.
-Damy radę.
-Wiem.




********
Kolejny rozdział za nami!
Jestem ciekawa waszych reakcji.
Już niedugo, a może i nawet szybciej zacznie wszystko się wyjaśniać.


            Czytasz = komentujesz