Rozdział 52

Rany, to już 52 rozdział!
Dziękuję za 17 tys wyświetleń!


Rozdział ze specjalną dedykacją dla Little Dark Angel, która strasznie nie może doczekać się rozdziału ;)
Mam nadzieję, że ci się podoba i wam wszystkim



*** Następnego dnia ***

Wczoraj byłam tak zmęczona, że zasnęłam na łóżku w ciuchach. Teraz stoję pod prysznicem i staram się jakoś dobudzić. Głowa mi pęka, choć nie wiem czemu. No tak, dawno mnie nie bolała.
W ręczniku wyszłam z łazienki i udałam się na dół. Pierwsze co, to jak zwykle usłyszałam krzyki. Boże ile jeszcze mam ich znieść?!
-Co tu się do cholery dzieje?!- wpadłam do salonu, gdzie siedziala cała trójca. Marlena, Harry i Louis. -Cześć kochanie.
-Hej kiciu- chłopak zaraz był przy mnie i całował namiętnie w usta.
-Co się dzieje? -patrzyłam na ich twarze. Pierwsza odezwała się Marlenka.
-On- tu pokazała na Lou. -Wtargnął tu i chce z tobą rozmawiać.
-No i?
-Nie chciałam mu na to pozwolić. On cię zdradził z tą dziwką, czemu w to nie wierzysz?! I jeszcze chcesz go widywać?
-Uspokój się Mar- powiedział Hazz.
-No właśnie Harry, prosiłam cię, żebyś ją uspokoił. Ale widzę, że to nic nie dało. Trzeba było użyć innych środków. A ty Marlena, zastanów się po której jesteś stronie. Chodź Loui- szybko pociągnęłam go za dłoń do swojego pokoju.
-Tęskniłem za tobą- Louis szybko zamknął za nami drzwi i przyparł do nich moje ciało swoim.
-Ja też, ale ręcznik zaraz ze mnie zleci!- powiedziałam i spróbowałam go podtrzymać.
-On jest teraz mało ważny.
Przytulił mnie do siebie po czym szybko wziął na ręce w stylu panny młodej.  Pisnęłam, bo ręcznik niebezpiecznie ze mnie zjeżdżał.
-Louis!
-No już- położył mnie na łóżku. Szybko poprawiłam materiał na sobie. Mój narzeczony (ale to cudownie brzmi!) położył się obok mnie i patrzał na mnie tymi niebieskimi oczkami z wielką miłością.
-Louis, powiedz mi co teraz? Jak to będzie wyglądać? Ja sama nie wiem co mam myśleć. Nie wierzę jej. I jeszcze Marlena jest przeciwko tobie. To nie do pomyślenia.
-Ja wiem. Już sam powoli zaczynam wątpić w to, czy cię nie zdradziłem...
-Louis, co ty?
-Ona jest w ciąży... I wszystko wskazuje, że ze mną... Ja... Tak bardzo cię przeraszam, że cię zawiodłem. Nigdy bym nie pomyślał, że będę miał dziecko z inną kobietą, niż tą, którą kocham nad życie. Z tobą chciałem mieć gromadkę dzieci. Mam wstręt do siebie za to, że jestem taki jak każdy facet... Wystarczy trochę alkoholu i nic się nie pamięta. Nie chciałem nigdy należeć do tej części... Nie udało mi się to... I... I jeśli będziesz chciała ode mnie odejść, to ja to zrozumiem... Sam bym od siebie odszedł gdybym był tobą.
W moich oczach zebrały się łzy. To co powiedział było takie... Smutne. I takie prawdziwe i...
Mocno do niego się przytuliłam.
-Nie płacz skarbie- otrarł moje łzy.
-Więc nie gadaj takich głupot.
-Ale to prawda.
-Nie obchodzi mnie to. Kocham cię Louis. Nie interesuje mnie żadna Diana. Liczysz się dla mnie ty. Udowodnimy tej smarkuli, że to nie jest twoje dziecko.
-Ale jak?
-Jeszcze nie wiem. Coś się wymyśli.

*** Dwa dni później ***

W środę już wigilia. W pracy mam już wolne i zaczynamy dopiero od drugiego stycznia. Rany, nawet w szkole tyle wolnego nie było.
Louis codziennie do mnie przychodzi i już nawet nie obchodzi go to, że gromada fotoreporterów wszystko nagrywa.
Postanowiłam zrobić trochę porządku w domu, bo skoro ja wyjeżdżam do Polski na święta a Marlena na pewno nie będzie nocować w domu, to chociaż niech będzie czysto.
-Cześć- przestraszyłam się, słysząc za sobą głos Louisa i czując jego dłonie na biodrach.
-Louis, przestraszyłeś mnie!
-Znowu- przyciągnął mnie do siebie i pocałował.-Co robisz?- zapytał, gdy odsunęłam się od niego trochę, mocząc sciereczkę w wodzie z płynem.
-Sprzątam.
-Okej. Pomogę ci- chwycił za drugą czystą i zamoczył ją w wodzie.
-Nie trzeba i tak zaraz kończę.
-A tam. I tak nie mam co robić- i już przecierał półkę.
Zapatrzyłam się na niego.
-Czemu tak na mnie patrzysz?
-Nie mogę nadziwić się temu, że mam takiego przystojnego, cudownego i kochanego narzeczonego.
Louis wstał i podszedł do mnie z uśmiechem.
-A ja nie mogę się nadziwić, że jesteś że  mną mimo tego kim jestem i co się z tym wiąże.
Nasze usta już miały się zetknąć, gdy jak na złość, zadzwonił telefon Louisa. Już miałam mu go chamsko wyrwać, gdy usłyszałam:
-Co tam Paul?... Yyy no tak... Tak. Kiedy? Za dziesięć minut, okej.
Chłopak westchnął i spojrzał na mnie smutno. Trzymaną w ręce ścierkę rzucił na wiadereczko z wodą.
-Chyba z naszego sprzątania dzisiaj. Paul chce nas widzieć za dziesięć minut w jego domu. I jest wściekły.



******
Więc, rozdział dodaję dziś.
Nie pytacie dlaczego bo sama nie wiem;)
Dostałam takiego kopa weny przez wasze komentarze no i wyszło coś takiego.

UWAGA!!
Nie wiem czy kolejny rozdział pojawi się w niedzielę, bo gdyż teraz zajmę się zamówieniem dla Darii.
Ale postaram się coś napisać. 



Anonimki, wy też możecie komentować! 
Love ya<3