Louis zamówienie

Dla Juls<3

-Liam, ale nie musisz cały czas przy mnie siedzieć! -powiedziałam któryś raz z kolei. Na darmo oczywiście. Bo jakże.
-Muszę. Obiecałem Louisowi, więc jestem. A poza tym lubię z tobą siedzieć i gadać.
-Ej ej ej, nie zapędzaj się tak! Kocham Lou a poza tym, ty też masz dziewczynę- zaśmiałam się.
-Jestem twoim przyjacielem tylko i wyłącznie.
-No wiem, wiem. Kiedy wróci? No wiesz...
Nie musiałam dodawać, że chodzi o Louisa.
-Myślę, że nie wcześniej jak dziś w nocy.
-A więc, poczekam na niego.
-Juls, Louis urwie mi głowę jak zobaczy, że nie śpisz- chłopak popatrzył na mnie błagalnie.
-Nie martw się. Powiem mu, że cię zmusiłam do tego- przytuliłam go lekko.
-To mało prawdopodobne żeby mi uwierzył...
-No weź, to zawsze działało...
-Okej, ale nie chcę mieć z tym nic wspólnego- zastrzegł.
-Jasne.
Oparłam głowę o jego ramię i zamknęłam oczy. Zaczęłam wspominać sobie wszystko. Ten czas od poznania Louisa. Od dawna wiedziałam, że Louis święty nie jest i każdy w Doncaster zna jego nazwisko. Ja też do tych osób należałam. Wiedziałam o nim sporo rzeczy. I wszystkie one były złe.
Jak się spotkaliśmy? Wbrew pozorom wcale mnie nie porwał, ani nie zgwałcił a tym bardziej nie wybił mi rodziny jak przystało na mordercę i chuligana.
Nie.
Po prostu... Aż dziwnie o tym mówić, bo to przecież taki bad boy i w ogóle... No Louis to gangster. On sam, zabronił mi o tym komukolwiek mówić, więc wiem tylko ja. Nawet jego kumple nie wiedzą. Przy nich jest taki twardy i w ogóle. Ale wracając. Poznaliśmy się w kwiaciarni w, której wtedy się przyuczałam na studiach w ostatnim roku. Wybierał kwiaty dla mamy. Bałam się go i za nic nie chciałam podejść go obsłużyć, ale szefowa zagroziła, że obniży mi ocenę, więc sami wiecie... Jak już podeszłam, poszło jak z górki. Chłopak chętnie odpowiadał na moje pytania związane z prezentem. Nie wydawał się jakiś gburowaty czy chamski. Po prostu miły chłopak. No i tak oto jestem tutaj, dwa lata później jako jego dziewczyna.
Nagle poczułam jak coś obok mnie się porusza i dotarło do mnie, że to Liam chce się podnieść. Otworzyłam oczy i zobaczyłam przed sobą zdenerwowanego Louisa.
-Czemu ona jeszcze nie śpi?!- tak, najlepiej od razu do Liama.
-Bo chciałam zaczekać na ciebie. Nie krzycz na niego- stanęłam w obronie przyjaciela, tak jak obiecałam.
-Co nie zmienia faktu, że powinnaś spać od trzech godzin.
To już pierwsza w nocy?!
-Oj no nie gniewaj się- wstałam i szybko się do niego przytuliłam, żeby już nic nie mówił.
-Juls, kotku...
-To ja uciekam- usłyszałam tylko trzask drzwi i tyle było po Liamie.
-Idziemy do sypialni- Louis szybko wziął mnie na ręce jak pannę młodą i po chwili kopnął nogą drzwi od pokoju, by się zamknęły. Położył mnie na łóżku niczym porcelanową lalę i pocałował w usta.
-To co? Mam wymyśleć dla pani karę za nieposłuszeństwo?
-Oh nie! Panie Tomlinson! Błagam, niech mnie pan oszczędzi! -przełożyłam ręce przez jego szyję i uśmiechnęłam się.
-Niech mnie pani przekona.
Złączyłam nasze usta w namiętnym pocałunku. Czekałam na niego całe 24h.
-Coś słabo- powiedział, gdy się od siebie odsunęliśmy.
-A teraz?- zapytałam po kolejnym całusie.
-No lepiej, ale to się robi tak- złączył naszw usta w lekkim, choć bardzo namiętnym pocałunku. -Tęskniłem- oparł czoło o moje i patrzył mi w oczy.
-Ja też Loui, bardzo.
-Dlatego jutro jestem cały twój.
-A twoja... Praca?- zapytałam.
-Liam się tym zajmie. Zrobię z niego mojego zastępcę a potem następcę.
-Super- ucieszyłam się.

Rano, gdy się obudziłam, Lou przy mnie nie było. Miejsce obok było zimne a ja byłam skłonna uwierzyć, że poszedł do biura.
Ale pod poduszką znalazłam kawałek białej kartki:

"Cześć koteczku
Nie wstawaj z łóżka! Zaraz do ciebie przyjdę: *"

Kilka słów a mnie od razu cieplej na sercu, gdy widzę go, jak bardzo się stara.
Z uśmiechem na twarzy, spowrotem położyłam się na łóżku i bardziej ukryłam pod kołdrą.
W końcu usłyszałam trzask drzwi i zobaczyłam Louisa z tacą a na niej pełno jedzenia.
-Widzę, że ktoś tu nie śpi- chłopak postawił przede mną tacę i pocałował czule. -Witaj kochanie.
-Hej.
-Zrobiłem śniadanie.
Spojrzałam na zawartość drewnianej powłoki.
Kanapki z szynką, serem, jakieś różne kombinacje, rogaliki maślane, sok pomarańczowy i nawet róża w wazoniku.
-Louis... Kiedy ty to wszystko zrobiłeś?
-Dzisiaj, jak sobie słodko spałaś.
-Louis, jesteś taki słodki! -przytuliłam się do niego, tak aby nie wywalić jedzenia.
-Ja? Ja jestem słodki?
-Tak. I do tego taki romantyczny.
-Wcale taki nie jestem.
-Jesteś jesteś. Przyznaj mi się.
-Okej jestem, może być? -patrzył na mnie z taką miłością, że dzisiejsze słońce biło słabiej.
Nagle zadzwonił telefon.
Serio?!
-Tak? -zapytał, po czym słuchał chwilę. -No to się go pozbądź. No to ale co z tego? Albo ma kasę albo jej nie ma, krótka piłka Harry, liczę na ciebie.
Po tych słowach wyłączył telefon i rzucił go na półkę.
-Nikt dziś nie będzie nam przeszkadzał.

Zjedliśmy bardzo smaczne śniadanie i niechętnie wstaliśmy z łóżka. Niechętnie, bo Louisowi zebrało się na amory i nie potrafiłam się od niego odpędzić. Ale w końcu się udało.
-Kotku, ubierz się ładnie, za godzinę wchodzimy- oznajmił mi wieczorem. Nie pytałam na co, po co i gdzie, bo wiem, że i tak mi nie powie.
Zaczęłam więc się przygotowywać.
Wzięłam prysznic, wysuszyłam włosy i zakręciłam je w lekkie naturalnie wyglądające loki i zrobiłam makijaż. W garderobie znalazłam szybko czarną sukienkę do połowy ud. Założyłam jeszcze bolerko i wraz z torebką, po pięćdziesięciu minutach byłam gotowa. Zeszłam na dół powoli, na tyle tylko pozwalały mi szpilki. Dobrze, że jestem niska, to mogę je założyć. Dziwnie czułabym się, będąc wyższa od Lou...
W korytarzu czekał już na mnie Louis.
No zajebiście wyglądał.

-Cudownie wyglądasz- powiedział i pocałował mnie namiętnie i stanowczo.
-Dzięki.
Wyszliśmy na powietrze. Jego najnowszy model merecedesa stał zaparkowany centralnie przed bramą.
-Zapraszam- otworzył mi drzwi od strony pasażera i poczekał aż wsiądę. Szybko okrążył auto i już po chwili siedział obok mnie uruchamiając maszynę.
-No to jedzemy- posłał mi ten swój najzajebistrzy uśmiech i ruszył.
Jechaliśmy jakieś dziesięć minut, po czym Louis zatrzymał się przed wielką, bogatą reatauracją.
No tak, mogłam sie tęgo po nim spodziewać.
-Restauracja?
-Tak.
Wysiadł i otworzył mi drzwi. Chwycił moją dłoń bym wysiadła.
Chwilę później spędzimy już na przeciw siebie przy pięknym staroświeckim stoliku.
-Z jakiej to okazji?- zapytałam, nadal nie mogąc nadziwić się wystrojowi tego wnętrza.
-Dzisiaj jest nasza druga rocznica- powiedział, patrząc na mniez wielkim uśmiechem.
-O Boże... Zapomniałam...
Jak można zapomnieć o rocznicy?! Juls, wyjdź, powiedziałam sobie.
-Nie szkodzi. Ja... Kurczę nie jestem w tym dobry, ale dłużej już nie wytrzymam, jeśli cię nie zapytam... Juls- Louis wstał i szybko klęknął przede mną i dalej powiedział. -Wiem, że nie jestem twoim ideałem, takim jakbyś chciała, nie jestem dobry... Ale cholera, kocham cię jak szalony i nie wyobrażam sobie siebie bez ciebie przy boku i... I dlatego pytam cię, czy zostaniesz moją żoną?
Patrzył na mnie przejęty z wielką nadzieją wypisaną na twarzy.
-Oczywiście, że tak!-jak on może wątpić w siebie? On jest moim ideałem. Nie chcę innego Louisa! -Kocham cię mój rycerzu.
-Kocham cię moja mała księżniczko- pocałował mnie i założył śliczny pierścionek.



******
Nie wiem, czy ci się podoba...
Podoba się wam?
Piszcie!
Rozdział w niedzielę.
<3