Rozdział 51

W poniedziałek rano przy śniadaniu doszło do niemiłego incydentu. Wzięłam do ręki gazetę, która później była jego przyczyną. Na pierwszej stronie bił po oczach napis na pół strony:

"Louis z 1D znowu spotyka się ze swoją byłą dziewczyną?!"

Zaczęłam czytać dalej, choć wiedziałam, że wchodzę na cienki lód. Ale cóż, zaczęłam to skończę.

"Z piątku na sobotę, w domu brytyjskiego zespołu, One Direction, miała miejsce impreza na, którą była zaproszona Ewa i jej przyjaciółka Marlena, dziewczyna Harry'ego Styles'a. Obie dziewczyny tamtego wieczoru kierowały się do domu naszych gwiazd, gdzie zostały przywitane bardzo radośnie, jak donosi nasz informator, przez Liama Payne, jednego z piosenkarzy tego zespołu. 
W tym momencie nasuwa nam się pytanie:
Czy Louis Tomlinson wiedział, że jego była dziewczyna będzie na tej samej imprezie co on? Czy może chłopak był tego świadomy, bo sam ją zaprosił?  Jeśli tak, to w jaki sposób? 
Odpowiedzi na te i inne nurtujące nas pytania dziś nie znamy, ale jesteśmy coraz bliżej dowiedzenia się prawdy o miłości najgłośniejszej pary tego roku."

Momentalnie mój humor poszedł się jebać.
-Marlena!
-Co?!
-Chodź no tu do mnie!- krzyknęłam i poczekałam, aż dziewczyna dotrze do mnie.
-No co tam?u
Nic nie mówiąc, podsunęłam jej gazetę przed oczy. Zaczęła czytać. Wraz z kolejnymi linijkami tekstu, jej oczy robiły się coraz większe.
-A cóż to jest?- zapytała.
-Nie widzisz? Artykuł. O mnie i Louisie.
-Przecież widzę. Znowu.
-Nie będzie końca takich artykułów. Zawsze coś wymyślą.
Odłożyła gazetę na miejsce obok szklanki z herbatą.
-Aż mi się do baru odechciało iść- westchnęłam i oparłam głowę o dłoń.
-Dasz radę. To tylko osiem godzin.
-To aż osiem godzin. Wiesz ilu ludzi przewinie się przez bar? Multum.
Ta wizja mnie przerażała. Choć nie pierwszy raz.

W końcu udało mi się dostać do pracy. Od progu jak zwykle dopadła do mnie Stacy. Zaczęła mnie ściskać, jakby niewidziała mnie conajmniej z rok.
-Kobieto! Gdzieś ty się tyle podziewała?!
-A trochę tu i tam- odpowiedziałam ze śmiechem.
-Ale już dobrze? -zapytała, gdy znalazłyśmy się na zapleczu.
-Tak, tak.
-Czytałam dzisiejszą gazetę- powiedziała niepewnie i spojrzała na mnie.
Tak, bezpośrednia Stacy. Tego mi brakowało!
-Ja też-  uśmiechnęłam się.
-Tylko tyle?  Nie rusza cię to? To ciągłe obsmarowywanie?- zapytała, zakładając fartuszek.
-Na początku tak, jak sama wiesz. Ale teraz? Co mi da to, że będę się awanturować? Będzie jeszcze gorzej.
-Czyli widziałaś się wczoraj z Louisem?
-Tak- westchnęłam. Dziewczyna zapiszczała z radości i przytuliła mnie. No jak Marlenka.
-Jej! Tak strasznie wam kibicuję i nadal mam nadzieję, że jeszcze będziecie razem.
Te słowa były naprawdę miłe, ale wiem, że to jeszcze nie koniec kłopotów. Diana nadal jest z Lou. Z tym, że nie mieszka w jego domu.
-Tak.
-No dziewczynki, otwieramy bar- do pomieszczenia weszła nasza szefowa.
-Tak jest!- Stacy poszła otworzyć a ja podeszłam do lady i włączyłam kasę.
No to pracę czas zacząć.

*** Trzy dni późnej ***

Po strasznie wyczerpującym dniu, weszłam do domu. Od progu, słyszałam podniesione głosy Marleny, Harry'ego i kogoś jeszcze. Trzasnęłam drzwiami, żeby wiedzieli, że wróciłam.
-Ewa kochanie, jesteś już? -Marlena gdy mnie zobaczyła, miała przerażenie w oczach.
-Skończyłam pracę, to jestem, tak?
-Ewciu przyjaciółko moja- Harry szybko podszedł i mocno mnie przytulił a ja stanęłam jak wryta. Czemu on mnie przytula? To jest conajmniej dziwne.
-Marlena, zabierz go ode mnie.
Gdy chłopak w końcu się ode mnie odsunął, zapytałam.
-A teraz powiecie mi, co ukrywacie- popatrzyłam na nich z podejrzliwą miną.
-My?
-Nie, Święty Mikołaj, Harry. Gadać i to już.
-Mnie ukrywają- zza chłopaka wyszła
Diana. Co ona robi w moim domu?!
-Wynoś się z mojego domu! -momentalnie się wściekłam. Nie dość, że miesza mi w życiu, to jeszcze ma czelność przebywać w moim domu.
-Ewa uspokój się, ona...
-Nic mnie to nie interesuje. Nie chcę widzieć cię na oczy- mówię do niej.
-Ale ja muszę ci coś powiedzieć...
-Co takiego?!- wykrzyknęłam. Wszystko mnie w niej denerwowało. Chciałam, żeby wyszła z tego domu i nigdy więcej nie wracała. Wiem, że zaraz powie coś złego. Na pewno.
-Bo ja... Ja jestem... W ciąży- rozpłakała się. Przez pierwszą chwilę nic do mnie nie docierało.
-Gratulacje- powiedziałam.
-Jestem w ciąży z Louisem.
Spojrzałam na nią z miną zabójcy. Zaśmiałam się i powiedziałam:
-Bardzo śmieszne a teraz wyjdź- otworzyłam szeroko drzwi.
-To prawda Ewa. Uznałam, że lepiej, gdy dowiesz się ode mnie... Bo ja naprawdę nic do ciebie nie mam...
-Wyjdź! Nie wierzę w ani jedno twoje słowo.
Wyszła. Szybko zatrzasnęłam za nią drzwi i poszłam do kuchni, zrobić sobie herbatę.
-Ewa...
-Nie Marlena. Nic nie mów. Nie wierzę tej suce, choćby nie wiem co.
-Ale ona przyniosła zdjęcie z USG...- przede mną pojawił się tenże wydruk z trzema zdjęciami. Na samej górze było napisane :DIANA SYDNEY, DN. 16. grudnia 2014
-No i?
-Ona jest w ciąży i wszystko wskazuje na to, że z Louisem! Ty to tak spokojnie przyjmujesz?
-Harry, weź uspokój jakoś swoją dziewczynę... Ja idę spać. I tobie też to radzę Mar. Coś źle wyglądasz. I jeszcze pieprzysz od rzeczy.
Weszłam do swojego pokoju. Westchnęłam i usiadłam na łóżku i schowałam twarz w dłoniach. Nie wiem co mam myśleć.
Postanowiłam zadzwonić do Lou.
-Cześć kochanie. Co tam?- zapytał mnie swoim wesołym głosem.
-Louis... To znów się dzieje...
-Ale co takiego? Mam przyjechać?
-Lepiej zadzwoń do Diany...
-Co ona znowu wymyśliła?
-Zadzwoń to się dowiesz. Ja muszę to przemyśleć wszystko... Kocham cię.
-Ja ciebie też kocham. Pa.
-Pa.
Rzuciłam komórką o łóżko i wzięłam do rąk zdjęcie jej dziecka. Nie było wątpliwości, że jest w ciąży. Było widać tam płód. Ona jest w ciąży.
Ale Louis z nią nie spał. Jak to udowodnić? On twierdzi, że nie spał z nią i ja mu wierzę, ale on nic nie pamięta. Upiła go i chce go wrobić w dziecko. Nie wiem co mam myśleć... Nie wiem co będzie, jeśli to będzie prawda...

*****
Kolejny rozdział!
I co wy na to?
Znowu Diana, znowu problemy...
Dario kochanie, jasne, że zrobię dla ciebie twoje zamówienie, ta zakładka właśnie po to jest!









           


                  CZYTASZ = KOMENTUJESZ

      



       Rozdział za tydzień kochani, wytrzymacie?