Rozdział 10

-Czego chcesz ode mnie?!
-Zaraz zobaczysz.
Niespodziewanie dostałam w twarz z prawego sierpowego,co zwaliło mnie z nóg i spowodowało przez to ból w jednej z nich.I jeszcze ten ból na twarzy-zapewne wszystkie cztery palce odbiły się mi na policzku. Mężczyzna zbliżył się do mnie a mój strach wzmógł się.Złapał mnie mocno za włosy i przyciągnął do siebie,po czym powiedział:
-Ktoś chce twojego bólu i ja ci go zapewnię.
Patrzyłam na niego coraz bardziej przerażona jego słowami.Kto mnie tak bardzo nienawidzi?Za co?Nie zdążyłam się zastanowić,bo mój oprawca zadał kolejny mocny cios.Kopnął mnie mocno w nogę na której praktycznie teraz leżałam-padło na tą nieszczęsną prawą. Zabolało.
Zdążyłam wziąć jeden krótki oddech,a on zaczął kopać mnie z podwójną siłą, (a może tą samą,tylko bardziej bolało?)wszędzie gdzie mógł:łydki,uda,brzuch...dostałam nawet z buta w twarz i ramiona.Próbowałam się jakoś bronić, ale czułam wtedy wszystkie mięśnie tak,jakby mi je rozrywał albo kroił na żywca nożem,takim z ząbkami.
-Przestań!-krzyczałam do,niego jak tylko udawało mi się złapać oddech,choć i to nic nie dawało.
-Jak z tobą skończę-warknął tylko.
-Przestań,proszę -zawyłam.Już całkiem opadłam z sił i opuściłam dłonie które jeszcze przed chwilą jako tako broniły moją twarz i dalej pozwoliłam mu się bić.I tak nie dam rady dwumetrowemu gorylowi.-Przestań...co ja ci zrobiłam?-ledwo zapytałam.
-Mnie?Nic-kopnął mnie jeszcze kilka razy,by potem klęknąć nad moim sponiewieranym ciele i powiedzieć:-Ale mój zleceniodawca cię nienawidzi kochanie.
Odwrócił się i odszedł.Zostawił mnie samą sobie żebym tu umarła.Spróbowałam poruszyć którąkolwiek częścią mojego ciała.Na próżno. Wszystko pali mnie żywym ogniem.Jestem pewnie połamana.

Leżę tu jakiś czas.Ulica pusta,wszyscy w swoich domach,nikt nie przechodzi tędy.Co mam zrobić,by się uratować?!
Jeśli jakimś cudem z tego wyjdę,Harry na wpierdol.
Po kilku minutach ciężkich prób,jakoś udało mi się wydostać z kieszeni telefon,krzywdząc się przy tym pewnie jeszcze bardziej.Światełko telefonu poraziło mnie,litery zlewały przez łzy. Pozwoliłam im spłynąć i skupiłam wzrok na wyświetlaczu.Resztkami sił wybrałam numer do Louis'a.Nie wiem czemu akurat do niego.
Wcisnęłam zieloną słuchawkę i położyłam telefon na ziemi i przysunęłam się do niego. Łączy.
Lou,proszę odbierz...proszę...błagam...Czuję,że zaraz znowu się popłaczę.
-Tak?-usłyszałam jego radosny głos.Mimo,tego w jakiej sytuacji się znalazłam,cieszę się,że odebrał.
-Louis...-ledwo powiedziałam.
-Ewa,co się dzieje?-jego ton od razu zmienił się na poważny i zmartwiony.
-Nie jest najlepiej...
-Co masz na myśli?Źle się czujesz?-słyszę odgłos zamykania drzwi.
-Umieram...
-Nie żartuj sobie tak -zaśmiał się nerwowo.
-Nie żartuję.Ktoś mnie pobił...
-Co?!Gdzie ty jesteś?!
-Tam gdzie...gdzie mnie zostawiłeś...niedaleko zakrętu...Louis,zadzwoń na pogotowie...ja już nie dam rady...-czuję się jeszcze gorzej niż przed chwilą,ogarnia mnie taka niemoc.
-Wytrzymaj,już jadę -to zrozumiałam.Oczy same mi się zamykały i powoli traciłam świadomość.Przegrywałam.Louis mówił coś do mnie,ale nie wiedziałam co,bo już go nawet nie rozumiałam.Wszystko zaczęło cichnąć a w oddali usłyszałam wycie syren i ten głos krzyczący moje imię:
-Ewa!!!

**Oczami Louisa**

Gdy przyjechałem na miejsce,zobaczyłem karetkę i ratowników niosących na noszach mój skarb.Podbiegłem do nich i zobaczyłem ją w świetle świateł.Miała obitą twarz i gdzieniegdzie spore plamy krwi na ubraniach. Mam nadzieję,że nic złego jej nie jest.
Zapytałem jednego z ratowników gdzie ją zabierają.Gdy już uzyskałem odpowiedź,zaraz tam pojechałem.
Niech ja tylko dorwę tego sukinsyna!Zrobię mu dokładnie to samo co on jej.

Po kilku minutach szybkiej jazdy,wysiadłem pod,szpitalem i wszedłem do środka.Nie zdążyłem podejść do recepcji,gdy przez drzwi główne weszli ci sami ratownicy wiozący Ewę.
Dopadłem do niej i szedłem razem z nią, dopóki jakaś pielęgniarka mnie nie zatrzymała.
-Dalej nie może pan wejść.Proszę poczekać na doktora.
A sama tam weszła.
Oparłem bezsilnie na krzesełko i westchnąłem. Ja pierdole.Dlaczego?Co ona komu zrobiła? Taka spokojna i wrażliwa osoba?
Postanowiłem powiadomić Marlenę i chłopaków.
-Halo?-usłyszałem roześmiany głos dziewczyny.Pewnie migdali się ze Stylesem.
-Ewa jest w szpitalu-bez zbędnych ogródek powiedziałem to na czym mi zależało.
-Co?
-No mówię przecież,nie?-powiedziałem zdenerwowany.
-Spokojnie.W którym dokładnie?
-Św.Maxa na czwartej ulicy od centrum.
-Ok,zaraz wszyscy będziemy.
Rozłączyłem się i znowu westchnąłem.Po chwili drzwi się otworzyły i wyszła przez nie ta sama pielęgniarka która mnie zatrzymała.
-Wiadomo coś?-zapytałem z nadzieją.
-Lekarz sam panu powie.Proszę być w dobrej myśli-posłała mi ciepły uśmiech i odeszła a ja z bólem znów usiadłem na tym nie wygodnym krześle.

***Godzinę później ***

Chłopcy i Marlena już są.Styles się nie odzywa, no i dobrze.
Lekarz miał wyjść jakiś czas temu,ale nadal go nie ma.Siedzę oparty głową o ścianę,gdy Styles się odzywa:
-Wszystko będzie dobrze -poklepał.nie po ramieniu.No i przedobrzył.
Rzuciłem się na niego i przyparłem do ściany.
-Tak?Będzie dobrze?!Czy ty siebie słyszysz?!Ona może z tego nie wyjść,a ty mi mówisz,że będzie dobrze?!Gdybyś zadzwonił dziesięć minut później,nie byłoby nas tutaj,ale nie jakaś piosenka była ważniejsza od niej!-wydarłem się i puściłem go.Zirytowany wróciłem na krzesło i westchnąłem głęboko po czym powiedziałem spokojniej:-przepraszam.
-Nieszkodzi Louis,masz prawo być zdenerwowany.My też wszyscy się martwimy-Harry usiadł obok mnie.
Po kilku minutach ciszy,drzwi za którymi jest Ewa,otworzyły się i wyszedł z nich wysoki i w średnim wieku mężczyzna.Wstałem i od razu zapytałem:
-Co z nią?
-Jesteście kimś z rodziny?-spojrzał po nas.
-Jestem jej...chłopakiem -to poniekąd prawda,nie?-A reszta to przyjaciele.
-Dobrze.Dziewczyna jest bardzo mocno pobita, ale nie ma na szczęście wstrząsu mózgu. Musieliśmy szyć kilka ran.
-Wyjdzie z tego?-zapytała zmartwiona Marlena.
-Naturalnie.Teraz jest w śpiączce.
-Kiedy się wybudzi?-zapytał Liam.
-To już zależy od jej organizmu.On sam musi się zregenerować.Myślę,że za kilka dni będzie już z nami.
-Jakie są konkretne obrażenia?-zapytałem niepewny.
-No cóż.Pacjentka ma zwichniętą kostkę, założyliśmy gips dla bezpieczeństwa.Ma bardzo dużo siniaków i kilka krwiaków.Nie są groźne.Ma też naruszone trzy żebra,ale bez złamań.To wszystko.
-Mogę do niej wejść?-zapytałem z błaganiem w oczach.
-Proszę bardzo.
Skinąłem głową na lekarza i podszedłem do drzwi za którymi leży moja Ewa.Nacisnąłem klamkę i znalazłem się w jej pokoju. Zobaczyłem ją tam,leżącą praktycznie bez wyrazu.Przełknąłem głośno ślinę i podszedłem do jej łóżka,po czym usiadłem na krzesełku stojącym nieopodal.Złapałem ją za dłoń i ucałowałem.Szkoda,że tego nie czuje.
-Przepraszam,że nie było mnie przy tobie.
Szkoda,że tego nie usłyszy.


 *******
Napisałam go dla was.I cieszę się z tego.

No i co sądzicie?[tylko szczerze<3]

Może jutro coś dodam,bo myślę nad jakimś krótkim imaginem,może coś z tego będzie ???
Nie wiem.
Wy se komentujcie a ja idę myśleć dalej!

<3