Niall zamówienie

Little Dark Angel


- Te kwiaty postaw tam- pokazałam Natalie gdzie ma zanieść bukiet białych, na razie sztucznych róż. Za trzy tygodnie będą już prawdziwe.
-Okej- odpowiedziała i ustawiła je pod jedną ze ścian. -A wy? Kiedy planujecie swój ślub?
-Nie rozmawialiśmy jeszcze o tym. Niall i chłopcy mają teraz jeszcze trasę i nagrywanie płyty. Rzadko jest w domu. Nie myślimy o tym. Nie ma czasu.
-No tak. Racja.
-Myślę, że nic więcej nie będziemy tutaj przestawiać. Ivette powinno się spodobać.
-Masz rację.
Zamknęłyśmy pomieszczenie, po krótkiej pogawędce wróciłam do domu.
Zrobiłam obiad i z talerzem pełnym pyszności, rozłożyłam się na kanapie przed tv i włączyłam jakiś program.

-Jestem aniele!- usłyszałam głos Nialla w korytarzu. Zerwałam się z kanapy i szybko pobiegłam na korytarz, by jak zwykle wskoczyć mu na ręce.
-Hej Niall- powiedziałam, gdy trzymał mnie stabilnie za pośladki i niósł do naszego pokoju.
-Jak było dziś w pracy?- zapytał, cmoknął mnie w policzek i posądził delikatnie na łóżku. Sam podszedł do szafy i wyciągnął z niej luźne dresy i koszulkę bez rękawów.
-A świetnie. Mamy już wystrojoną salę. Został tylko katering i Ivette może brać ślub nawet jutro.
-O to świetnie!
-A jak w studiu? Płyta już wypalona? -zapytałam z uśmiechem, patrząc na jego wyrzeźbione nagie ciało, okryte tylko czarnymi bokserkami.
-Nie. Trzeba jeszcze dwa kawałki rozkminić i wszystko będzie na cacy- ubrany podszedł do łóżka i przytulił mnie do siebie składając lekkiego całusa we włosach.
-To dobrze.
-Bardzo dobrze- powiedział i zaczął mnie łaskotać, przez co wyrwałam mu się i przysunęłam w drugi koniec łóżka.
-Niall, nie lubię, gdy mnie łaskoczesz!- wróciłam zaraz do niego, by poczuć jego usta na swoich.
-Ale ja uwielbiam, gdy mi po tym uciekasz- ponownie wbił się w moje usta, przy czym cicho mruknął.
-Ja też.
Resztę dnia i nocy, spędziliśmy właśnie na takich momentach. Rano oboje wstaliśmy przed południem. Niall wypadł z domu jak poparzony, bo za kilka minut mieli spotkanie z Paulem na tenat dalszej  części trasy, a ja siedziałam spokojnie w kuchni i kończyłam śniadanie. Jak nigdy mi smakowało.
Nagle rozdzwonił się mój telefon.
-Tak?
-Kinga? Słuchaj, dałabyś radę przyjechać jak najszybciej do salonu?
-A co się stało?- zapytałam, gotowa na najgorsze.
-Ivette obejrzała salę i coś jej się nie podoba. Jakiś mały szczegół.
-Nie możesz tego sama załatwić? Nie jesteś przecież już uczniem. Potrafisz to zrobić.
-No tak, ale ona powiedziała, że chce rozmawiać z kierowniczką a nie ze mną.
-Aha... Okej. Będę za dwadzieścia minut.
Po potwierdzeniu koleżanki rozłączyłam się i szybko coś na siebie zarzuciłam. Z kurtką na plecach i torebką w ręce, wsiadłam w auto i powoli ruszyłam z zaśnieżonego podjazdu.
Czasami przerasta mnie to wszystko. Aż mam ochotę na jakiś czas zamknąć salon i zaszyć się gdzieś daleko.
Ale wtedy pojawia się Niall i poprawia mi humor byle czym. Jak to on.
Ale nawet on nie jest w stanie zrobić nic z tym, by było ciepło w zimę. Zimno, ślisko i do niczego. Aż strach jechać gdziekolwiek w taką pogodę...
Przede mną jeszcze trzy zakręty i będę na miejscu. Nagle poczułam, że tarcę panowanie nad kierownicą i samochód kieruje sam sobą. Potem ból od uderzenia w boczną szybę.
A potem nastała już tylko ciemność.

::::: Oczami Nialla :::::

Siedziałem z chłopakami w studio i poprawialiśmy ostatni kawałek piosenki, mieliśmy potem obgadać dalszą część trasy, gdy zadzwonił mój telefon.
-Słucham? -zapytałem, gdy na ekranie zobaczyłem jakiś nieznany numer.
-Czy rozmawiam z panem Niallem Horanem?- zapytał mnie męski głos.
-Tak, co chodzi?
-O panią Kingę. W jej dokumentach znaleziono numer do pana. Zapewne jest pan jakąś rodziną?
-Tak. O co chodzi?
-Dziewczyna została przywieziona na nasz  w szpitalu z ciężkiego wypadku. Jest w krytycznym stanie.
-Ale... Ale jak to się stało? -zapytałem oniemiały i przerażony.
-Przykro mi, nie mogę udzielać takich informacji przez telefon. Niech pan przyjedzie do szpitala na Wall'ister street.
-D... Dobrze, będę za kilka minut.

Po pół godzinie siedziałem w gabinecie doktora Mystic.
-I co z nią? Czemu kazał mi pan tu przyjść?
-Z pańską narzeczoną jest źle. Bardzo źle.
-Ale... Jak to?
-Jej samochód wpadł w poślizg. Następnie jakimś niewyjaśnionym złym trafem, odbił się od dwóch samochodów i dwa razy dachował i zatrzymał się maską w drzewie.
-O Boże...- zabrakło mi słów.
-Jej szanse na przeżycie są bardzo małe- powiedział. -Przykro mi.
Już nic nie mówiąc, wyszedłem z pokoju i skierowałem się prosto do jej sali. Leżała na OIOM-ie. Nie wiem czy wolno do niej wchodzić, ale mało mnie to obeszło. Usiadłem na krześle przy niej. Kilkanaście maszyn było przyczepione do jej ciała i pikały niemiarowo. Wyglądała jak... Świeżo pomalowana biała ściana. Bielutka jak śnieg. Taka cicha, bez życia. Jak nie moja Kingusia. Złapałem ją delikatnie za jej kruchą dłoń i ucałowałem.
-Kinga, błagam cię. Jesteś silna, musisz z tego wyjść- szepnąłem, jakby to miało jej w czymś pomóc.

-Niall, chodź do domu. Musisz odpocząć. Jutro tu wrócisz- usłyszałem nagle głos Natalie. Oprzytomniałem i spojrzałem na Kingę kolejny raz.
-Która godzina?
-Już po dwudziestej. Muszę cię stąd zabrać, bo czas odwiedzin już minął. Masz szczęście, że lekarz pozwolił ci zostać.
Nawet nie wiedziałem co się działo przez tyle czasu obok mnie.
Kinga nadal się nie obudziła. Tyle wiem. Więcej mnie nie obchodzi.
-Okej- ostrożnie położyłem dłoń mojej ukochanej na kołdrze. Ucałowałem jej policzek i z ciężkim sercem wyszedłem z jej sali.

Rano wróciłem do szpitala z chłopakami i dziwnym uczuciem. Nie wiem jak go nazwać.
-Panie Horan?
-Tak?- spojrzałem na lekarza.
-Muszę coś panu powiedzieć- mężczyzna spóścił na moment głowę, by za chwilę ją podnieść i powiedzieć coś, co mnie zabiło: -Pani Kinga nieżyje.
Przez moment nie dotarło to do mnie, ale po kilku chwilach uderzyło we mnie ze zdwojoną siłą.
-Co?- zapytałem ledwo a do moich oczu  napłynęły łzy.
-Tak bardzo mi przykro- położył dłoń na  moim ramieniu. -Gdy pan poszedł wczoraj, poszedłem do niej. Chciałem sprawdzić maszyny. Obudziła się. Na chwilę.
-Co?
-Tak się czasem dzieje. Powiedziała tylko, żebym przekazał panu, że bardzo pana kocha i będzie się opiekować wami z góry.
Po tych słowach nie wytrzymałem i rozpłakałem się jak dziecko. Nie wstydziłem się swoich łez. Lekarz odszedł, a z nim cały mój świat.



******
Proszę imaginek dla ciebie!
Mam nadzieję, że jest choć trochę taki jaki chciałaś...


Rozdział będzie w następnym tygodniu. Wytrzymacie jeszcze trochę?
<3