Rozdział 71

    Siedzę na jednym z plastikowych krzesł i czekam na cud. 

Serio.

- Boże, ile jeszcze? Jak ja będę tak długo się drzeć na porodówce, to ja dziękuję za takie porody - jęknęła przeciągle Marlena i oparła głowę o ramię prawie śpiącego Harry'ego. 

- C... Co? - przetarł oczy i spojrzał po korytarzu.

- Marlena coś tam marudzi - westchnąłem i oparłem się plecami o ścianę. 

- Trzy godziny tu jesteśmy... Marlena, nie chce ci się spać? - zainteresował się Hazz.

- Nie! Ja poczekam aż będzie po. Muszę zobaczyć Alice.

    Tak mała ma na imię Alice Madaleine. Mnie i Ewie się podobało, więc nie mieliśmy problemu z wyborem imion dla naszego maleństwa. Już nie mogę doczekać się, aż wezmę ją w swoje ręce.

    Jakiś czas później po korytarzu, w którym siedzieliśmy, rozległ się płacz noworodka. Odetchnąłem głęboko, że już jest po. Kilka minut potem, wyszła do nas jakaś pielęgniarka, pytając o ojca dziecka Ewy.

- To ja - podniosłem się z krzesła. 

- Gratulacje. Pańska córeczka jest silna i zdrowa. A narzeczona zaraz zostanie przewieziona na salę. 

- Dziękuję - powiedziałem.

- Nareszcie, gratulacje stary! - Harry podszedł do mnie i objął po przyjacielsku i poklepał po plecach. Mar również mi pogratulowała.

    Po kilkunastu minutach z porodówki wyjechała na łóżku Ewa. Widziałem jej zmęczenie na twarzy. Wyglądała, jak wypompowana z życia. Spała. Zawieźli ją do sali, ja poszedłem za nimi. Usiadłem przy jej łóżko i czekałem, aż się obudzi.

- Louis? - usłyszałem cichy głos, dochodzący gdzieś z oddali. Otworzyłem oczy i zobaczyłem mojego skarba. Nadal leżała, ale wyglądała wyraźnie lepiej.

- Cześć mój aniele - wstałem i nachyliłem się nad jej twarzą, by zaraz ją pocałować.

- Jak mała? Widziałeś ją? - zapytała wtulona we mnie.

- Nie, jeszcze nie - usiadłem na łóżku, obok niej. - Byłaś dzielna - uścisnąłem lekko jej dłoń.

- Skąd wiesz? Nie byłeś tam ze mną.

- To nawet dobrze, bo pewnie bym zemdlał. Słyszałem.

- Oh, no tak. Jest już Mar i Harry? 

- Tak, zwołać ich?

- Poproszę - pokiwała głową na znak zgody. 

    Wyszedłem na korytarz, siedzieli oboje na krzesłach przy ścianie.

- Ej, Ewa chce was widzieć - lekko klepnąłem kumpla w ramię, by się obudził. Praktycznie przespał cały pobyt tutaj. No ale nie ważne. 

- Już idę! - dziewczyna zerwała się z siedzenia i zniknęła za drzwiami sali.

   

    Do pokoju weszła pielęgniarka z małym, różowym zawiniątkiem na rękach. 

- Proszę, wasza córeczka. Zdrowa, silna i śliczna - podeszła i podała ją mojej narzeczonej. Ta wzięła ją delikatnie i patrzyła na nią z wielkim uśmiechem. Kobieta wyszła, zostawiając nas samych. Usiadłem obok nich na łóżku, patrząc na malutką dziewczynkę zawiniętą w różowy kocyk. Spała spokojnie.

- Jest śliczna - powiedziała po chwili ciszy Ewa. 

- Bez wątpienia, jest śliczna po tobie skarbie - nachyliłem się, by zaraz złączyć nasze usta w delikatnym pocałunku.

Załóżmy, że właśnie tak wygląda Alice :)

 - Wiesz, jaki dziś dzień? - zapytałem ją, obejmując ramieniem.

- Środa Louis - zaśmiała się. Boże, jesteśmy już razem rok, a ja nadal coraz bardziej zakochuję się w jej śmiechu. 

- Ale chodzi mi o datę - zaśmiałem się z nią. 

- Czternasty, jeśli się nie mylę - zrobiła niepewną minę. 

- Wiesz, dlaczego pytam? - cmoknąłem ją w policzek.

- Nie. Wybacz, ale nie wiem - westchnęła, wtulając się bardziej we mnie. 

- To ja ci powiem. Dziś mija rok, odkąd powiedziałem ci, że cię kocham i spytałem, czy zechcesz ze mną być - wyjaśniałem, obejmując ją ramionami.

- To już? 

- Tak - przytaknąłem.

- O rany. Przepraszam, mam słabą pamięć. Nic nawet dla ciebie nie mam - westchnęła kolejny raz.

- Ale właśnie dałaś mi najlepszy prezent - powiedziałem. - I bardzo ci dziękuję.

- Oj... To ja ci dziękuję, że jesteś. 

- Jak już wyjdziesz ze szpitala, zostawimy małą z twoją mamą i zabiorę cię na romantyczną kolację i w ogóle na zajebisty wieczór ze mną - obiecałem. Miałem to w planach już od dawna, czekałem tylko na ten dzień. 

- Dobrze. Już nie mogę się czekać.

**** Kilka tygodni później ****

    Nie mogę uwierzyć w to, jak wszystko zaczyna się układać w dobrym kierunku. Alice jest zdrowa, rośnie naprawdę, jak na drożdżach! I jest oczkiem w głowie Louisa. Czuję, że będzie przez niego rozpieszczana...

********

Wybaczcie, że trochę taki dupny, ale towarzystwo trzech osób w pokoju i przeziębienie nie idzie w parze z pisaniem...
Nie wiem, jak ja wczoraj cokolwiek robiłam... W każdym razie dopiero dziś zabrałam się za rozdział i praktycznie wszystko od zdjęcia w dół, jest napisane dziś. Wiem, że to mało.
Nie wiem, jak to się stało, że przez tydzień praktycznie nic nie napisałam...
Ok, obiecuję poprawę!
Aha, no i jeszcze wasze zamówienia!
Nie wiem, kiedy się pojawią. Może za tydzień, a może za dwa. Naprawdę chciałabym wcześniej, ale nie chcę niczego obiecywać, bo nie wiem, kiedy się za nie wezmę.

PRZEPRASZAM!!!<3